Optimize Stories: Annick De Pooter
Het verhaal van Optimize Coaching begint 4 jaar geleden. Nog voor er sprake was van onze eerste winkel in het centrum van Kalmthout heeft Annick De Pooter een eerste gesprek met coach Ben De Wolf. Het begin van een succesverhaal. De allereerste Optimize-atlete maakt progressie van niet kunnen zwemmen tot deelname aan een WK triatlon.
Hoe ben je bij Optimize terecht gekomen, want de winkel op de Kapellesteenweg bestond toen nog niet?
Ik fietste al langer bij Royal Antwerp Bicycle Club, kortweg RABC. Elk jaar nemen er heel wat leden van RABC deel aan La Marmotte (een fietswedstrijd in de Alpen met 5000 hoogtemeters). Eigenlijk wilde ik daar ook wel graag naartoe, maar ik besefte dat ik daar op dat moment nog niet fit genoeg voor was. Ik liet mijn fietsen afstellen bij Jean-Luc van Bike Experience en toen ik hem mijn verhaal vertelde, stuurde hij mij door naar Ben.
Hoe verliep het eerste gesprek met Ben?
Dat eerste gesprek vond plaats bij Ben thuis. Ik had meteen een goed gevoel. Hij stelde de juiste vragen, waardoor ik direct voelde dat de klik er was. Ik heb toen besloten om het te proberen en na al die jaren heb ik zeker nog geen spijt van die beslissing.
Je bent als fietsster met coaching begonnen, maar nu actief als triatlete. Waarom en hoe heb je dan die overgang naar triatlon gemaakt?
Tijdens het trainen voor La Marmotte kwam Ben ineens met het idee om mee te doen aan een triatlon. Ik wist dat Ben zelf uit het triatlon kwam, maar zelf had ik totaal geen idee wat het juist allemaal inhield. Volgens Ben moest ik het ‘gewoon eens proberen’. Ik kon toen nog niet zwemmen, dus daar hebben we eerst aan gewerkt. Dan als eerste triatlon meegedaan aan een 1/8e en dat vond ik best wel tof. Dus nadien eens een 1/4e en dat viel ook best mee. Daarna kwam het voorstel van Ben om het eens op de langere afstand te proberen en zo ben ik er helemaal ingerold.
Welke prestaties of wedstrijden blijven jou het meeste bij?
Dat is een heel moeilijke vraag. Ik ben nooit bezig geweest met bepaalde prestaties, dus ik had ook nooit gedacht dat ik mij zou kwalificeren voor een WK triatlon.
De IM70.3 in Griekenland was voor mij de allereerste wedstrijd in het buitenland, dus ook de eerste keer met fietsbagage op het vliegtuig. De omstandigheden die dag waren zwaar. De zee was wild, ik had nog nooit in een zee gezwommen en op de fiets waaide het heel hard. Ik ben ook ziek geweest tijdens de wedstrijd. Allemaal niet ideaal dus. Voor ik naar Griekenland vertrok, vroeg Ben wat ik zou doen als ik mij zou kwalificeren. Ik had er nog nooit van gehoord of bij stil gestaan. Uiteindelijk ben ik als 2e in mijn leeftijdscategorie over de meet gekomen en heb ik het slot om deel te mogen nemen aan het WK IM70.3 in Nice geaccepteerd.
Het WK IM70.3 in Nice zelf zal ik ook niet snel vergeten, maar vooral in slechte zin. Ik was fysiek goed voorbereid en had de goede vorm te pakken. Tijdens het fietsen sloeg het noodlot toe en brak mijn fiets, waardoor ik niet meer verder kon. Uiteraard was ik super teleurgesteld, maar langs de andere kant kon ik het ook snel relativeren. Het eerste wat ik zei tegen mijn familie was: ‘Het is erg, maar ik heb me deze zomer in het trainen ook echt al wel geamuseerd’. Een ervaring en les in relativering die ik ook naar de toekomst toe zeker wil meenemen.
Ik doe ook graag mee aan tijdritten. Mijn allereerste tijdrit in Almere zal me zeker bij blijven. Ook dat was weer een idee van Ben. Ik had nog nooit een echte tijdrit gereden, dus samen met Ben heb ik bekeken hoe we dat konden aanpakken. Zijn antwoord was duidelijk: ‘Alle hartslag- of wattagemeters afzetten en alles puur op het gevoel rijden’. Het was een heel zware, maar toch ook wel leuke ervaring. Het is vooral eens fijn om, in tegenstelling tot in het triatlon, van in het begin alles te kunnen geven.
Je hebt je 2 jaar geleden in Zweden opnieuw gekwalificeerd voor het WK IM70.3, dit keer in Taupo, Nieuw-Zeeland. Jammer genoeg gooide ook daar corona roet in het eten. Hoe ging je om met het nieuws dat die wedstrijd niet doorging?
Eigenlijk wist ik al vrij snel dat de wedstrijd niet zou doorgaan. Ook al omdat de kinderen 2 of 3 weken achterlaten in coronatijden voor mij echt geen optie was. Ik had voor mezelf dus al snel uitgemaakt dat het geen WK zou worden voor mij in 2020. Uiteindelijk kon ik kiezen om mijn inschrijving om te boeken naar Utah in 2021 of opnieuw Taupo maar dan in 2022. Ik heb dan gekozen voor Utah 2021, in de hoop dat het dan wel lukt.
In hoeverre ben je bezig met een overstap naar de volledige afstand?
Voor mij is de volledige afstand zeker niet het ultieme doel. Het is vooral mijn familie die mij wat uitdaagt om eens mee te doen aan zo’n wedstrijd. Als corona helemaal van de baan is, wil ik me er wel eens voor opmaken. Ik heb al enkele triatlons op de korte afstand gedaan, maar heb toch duidelijk een beter gevoel op de lange afstand. Het is dus zeker geen ‘nee’, maar ik wil er ook nog geen datum op plakken.
Wat zijn de doelen voor komend seizoen?
Normaal gezien stonden er vorig jaar 4 halve triatlons en 2 tijdritten op de planning. Van die halve triatlon heb ik er maar 1 kunnen doen, de anderen zijn overgezet naar dit jaar. De eerste is al gecanceld, dus dan blijven er nog maar 2 over. Het doel is om er toch minstens 1 nog van te kunnen en mogen doen. Het is dan ook moeilijk om echt een specifiek doel uit te kiezen dit jaar. Het zal vooral een overgangsjaar worden, waarin ik blij zou zijn als ik hier en daar al eens kan deelnemen aan een wedstrijd. Mocht ik naar de Verenigde Staten mogen gaan voor het WK IM70.3 zou dat super goed nieuws zijn, maar moest dat niet lukken heb ik er ook wel vrede mee.
Wij duimen alvast voor een ‘normaler’ seizoen en wensen Annick daar heel veel succes in!
